İçimdeki Yabancı

Hayat iki tarafı olan bir yol bir tarafında dünyaya gelmek var diğer tarafında dünyadan gitmek yada yaşamakla-ölmek var. İkisininde ne zaman olacağı belli değil Bir bakmışsınız rönesans da dünyaya gelmişsiniz, yada savaşın tam ortasında başlamıştır hayatınız. bu bir hikaye bu bir sahne bir sürü macera var ; ayrılık,aşk, sevgi,dostluk,ihanet... Tüm bunların bittiği bir gün olacak ve o gün herşey geride kalacak yaşadıklarımız, yaptığımız hatalar,herşey geride kalacak ve üzgünüm geri alma şansımız olmayacak. Gerçekte olması gereken tüm yaşadıklarımızı yolun sonuna geldiğimizde unutmak . Hatıralarımızı mutlu düşünmek ve mutlu veda etmek. Yada direk en güzeli,Sevgili Edith Piaf'ın dediği gibi Non,Je ne regrette rien. diye bilmek

Bir gün gelecek ve öleceğiz.Cennet kapısında Tanrı bize günahlarımızı,iyiliklerimizi,haksızlıklarımızı.... yaşadığımız sürece ne yaptığımızı sormayacak.Tanrı sadece bize şu soruyu soracak ; ‘ Sevgi İçin Kalbini Ne kadar Açtın ? ‘ zor bir soru değil mi ? Hayatımız boyunca bizi besleyen yaşama bağlayan tek bağ sevgidir.Kalbimizin atmasını sağlayan bazen saçmalayan bazen güldüren bazende üzen şey sevgidir.Onunla beslenir büyür yeşeririz.Tabi her zaman sevgi bizim için iyi olmaz her yazın kışı olduğu gibi sevgininde iyisi kötüsü var.Ama her koşulda sevgi bizi besler öğretir ders çıkarmamızı sağlar.Sevgi diyorum sevgi bir erkeğe bir kadına bir köpeğe belki bir cansız nesneye duyulan bağlılık duygusu. Aslında en basit duygu hayatımızda fakat fazla farkına varamıyoruz.Yada varmaktan çekiniyoruz.Sevgimizi belli etmekten ‘ Seni Seviyorum ‘ demekten.Tüm bunların yanında  ‘ Sevdikte ne oldu işte bitti ‘ herşey bir gün biter ama yine sevgi kalır belki iyi bitmeyen bir sevgidir ama