İçimdeki Yabancı

 Çok yürüdüm ne kadar yürüdüm bilmiyorum Ayaklarımı artık hissetmiyorum  ''Oralar çok ıssız bak kaybolursun'' diyenlere aldırış etmeden Yürüdüm,bıkmadan yorulmadan ışığı bulacağım ümidiyle Sonra küçük bir parlaklık hissettim avcumun içinde Aradığım ışık aslında avuclarımdaydı Karanlıkta yürümek boşunaydı Sonra avcumu kaldırdım başımdan yukarıya İlk biraz korktum çünkü ne göreceğimi bilemiyordum Ama avcumun aydınlattığı kadar göreceğim için karanlıktan korkmamaya başladım Aydınlattığı kadardı benim dünyam  Sonra daha ileriye gittim hep ileriye Bir ışığa ihtiyaçım yoktu karanlıkta yolumu bulmak bana kalmıştı Sonra ışığımın yetersiz olduğunu farketmeye başladım  İşte o an büyük bir umutsuzluk kapladı yüreğimi Ne zaman sona ermişyi bu ışığın kaynağı Neden eskisi gibi tatmin etmiyordu yol Benzer yerlerden geçimiyordum oysa Sorun sadece kendi küçük bölgemi aydınlatmaktı Oysa gidersem uzaklaşırsam kocaman bir dünya bekliyordu  Ben artık avcumun içindeki kaynağı kullanmak yerin

Geçen günlerde bir kişisel gelişim kitabı okudum.Daha önce kişisel gelişim kitablarına karşı bir önyargım varken bu kitab tüm önyargılarımı yıkıp geçti.Kinsun dan Ben Kendime Yeterim isimli kitab bazı şeylerin hayatımla ilgili düşünmeme neden oldu.Kitabın bir bölümünde : " yaşadığınız ve yaptıklarınız artık standart mı geliyor belkide sürekli aynı çemberde yürüyorsunuz da farkında değilsiniz yoksa çember siz misin yada çemberin dışında mısınız ? " diyor.Hayatımı sorgulamaya başlayınca bu çemberin ne olduğunu acaba gerçekten bir çember çizerek sürekli aynı şeyleri tekrarlayıp tekrarlamadığımı düşündüm.İnsan ne yaparsa sıkılmaz yada ne yapmaya başlayınca çember çizmiş gibi hisseder aynı yerde yıllarca yaşamak sadece bir çember oluşturmak mıdır başka yerlere gitmek yeni yerler keşfetmek çemberin dışına çıkmak mıdır ? ve daha bir sürü soru geldi aklıma.Neyse ki kalmadı geriye cevapsız sorular cevaplarım vardı her biri için.Biraz bu çember üzerine düşünmeye başladım.Çemberim ne ka

  Karanlık kördü. Tek bir ışık kalmadı çöktü. Adım çoğalmadan karanlıkta,Bak en derinlere bul beni. Sesim yok oldu boşlukta,Zaman yuttu bedenimi kayboldum. Azalırken nefesim,Çığlıklarımı duyan olmadı. Ruhum kalamadı bedenimde. Oysa yol almamış hayallerim, Bilmiyordum aşkı sevdayı,geldi kopardı teker teker. Tozu bile kalmadı,kurtulamadım. Dualarda kurtulur muyum   dersin ? Annemin gözyaşları yol oldu hayallerime Ben çoğaldım herkesin gözlerinde Bir soru şimdi başucumdaki adamın dilinde Hakkımı soruyorlar hiç alamadım oysa Söylesene 10 yıllık mıydı hakkım dedim Azrail bakamadı yüzüme Aldım mı payıma düşeni ? Döner mi karanlıklar aydınlığa Bir avuç bulut olur mu bedenim Yoksa bitti mi hikayem.

 Deli divane gibi arıyorum ne,neye,nasıl olduğunu arıyorum Aradığım tam olarak aşk mı bilmiyorum Belki sadece bir huzur, bir gecede hiçbirşey düşünmeden uyumak Yüzlerine konuşuyorum,susmuyorum Anlasınlar istiyorum hikayemi Sadece bakmaları yetmez,görmeleri lazım biliyorum O anı arıyorum huzuru bulduğumu hissettiğim o anı Belki bir cafede bir dostla içilen kahvede, Trafik ışıklarında beklerken radyoda çalan en sevdiğim şarkıda Korkularımdan arınmayı arıyorum. Özgürleşmeyi keşfetmeyi daha çok gökyüzüne ulaşmayı arıyorum. Hiç bitmeyecek bir hevesle devam ediyorum.

 Ne zaman bana ihtiyaçın olursa Unutma kalbin kadar sana uzağım. Yollarda hep tuzak,biz hep uzak, Elini uzatır yarım kalan hayallerimiz. Biz yarımı tam yapamayacaklarımızla yol almaya çalışırız. Boş hayaller peşinde koşarız. Birini bekler dururuz,gelip kurtarsın bizi diye. Zaman beklemez çalar saatimiz bile yok   Dalar gideriz uykulara Sonrada hayat kalır rüyalara Hep mi yanılmak ister şu kalbin Bir türlü neden bilmez yolunu  Nedir seni bu kadar uzaklarda bırakan Gelmek için sebeb bulmaya çalışmak yerine Nedir bu gitmek için seni zorlayan. Ne zaman uyanırsan rüyalardan Zamanı dinle tut yakala uçundan Nereden başlarsan başla Yeterki yakala zamanı bir yerlerden. Unutma ne zaman bana ihtiyaçın olsa, Kalbin kadar sana uzağım. Sakın korkma yok hiç tuzağım.

 Ben bir ağacım.Yorgun,yalnız ve bir gözü toprağa bakan bir ağaç.Ağaç deyip geçmek bazılarına göre çok kolaydır.İnan bana ağaç olmak hiç kolay değildir.Misafirlerim geldiğinde onlara serin gölgemi sunarım,misafir kuşlar dallarıma konar,onlara yuva olurum.Kuvvetli bir rüzgar eserde dallarım buna dayanamaz diye ödüm kopar.Bazen yanımdan geçenlerle uzaklardaki dostlarıma selamlar yolladım en çok ormanda bir arada olurum dostlarımla mevsimler gelip geçer hep biz birbirimize destek olur koruruz şiddetli rüzgarlardan,yağmurlardan,soğuklardan.Biz tek başımıza kocaman bir orman da birbirimize yetiyorken hepimizin içinde en büyük korkularımız vardır.Bir gün  gelip belimize bir balta vuracaklar yada başımızdan aşağı bir teneke benzini boca edecekler...Bu korkular yetmiyormuş gibi dostlarımda zamanla kuruyup gittiğinde yalnızlığımla başbaşa kaldım.Biliyorum bu duygu siz insanlar içinde acı verici...Çok ünlüyüm ben sizin dünyanızda her mevsimde farklı güzelliklerimi fotoğraflayanlar oldu o kadar ç