Acılar biriktiriyoruz hayatlarımızda taşımazı zor bir sürü yük o yüklerden kurtulanlarda var o yükleri taşımak zorunda olanlarda.En büyük zorluk o yükleri taşımaya devam etmek.Hayatlarımıza bir sürü insan gelir bir o kadarda giderler.En sonunda gidenler gelenler karmakarışık eder yaşamımızı ve geride kalmak en büyük yüktür bu hayatta.Gidenin arkasından sadece anılarla teselli bulmak hayatın en acımasız tarafıdır.Yaşamak gerekir diyerek devam etmek zorunda kalmak nefes almaya....Zamanla kandırmak acımızı dinecek diye ümit etmek.Geride kalanlar için yaşamak zordur her an anılarla beraber olmak seni yalnız bırakan eşini,kardeşini,sevgilini hatırlamak,Hatırlarken kaybolmak kendini bulmaya çalışmak bıraktıkları yükleri taşımaya çalışmak oldukça zordur.Hayatın bizler için yaptığı en kötü şey gidenlerin ardında kalmak yaşamaya çalışmak herşeye rağmen.
Ne olduğunu anlamadan geçen koca bir 365 gün... Belki dünya insan olsaydı, "Yine geldim amaçsız bir dönüş" diye fısıldayabilirdi. Bizde yeni umutlarla toz pembe birkaç saat yaşayalım diye, yemeler içmeler, birkaç havalı story atmak için girdiğimiz bir savaşın içindeyiz. Hayallerimizi dövizin hızına kaptırmışız. Belki yetişebiliriz, belki ucundan yakalayabiliriz. Geçtiğimiz yıl, çok fazla başkaları adına utandığımız, insanlığımızı sorguladığımız bir yıl oldu. Yorucu ve yıpratıcıydı, fakat aynı zamanda ışıklı dört mevsimi de hissettirdi bize. Kendi savaşımın içinde bir adım daha ileriye gittiğim bir yıldı. Çok şey değiştirebildim mi hayatımda? Bazen evet, bazen hayır. Hoşlandığım çocuğun bana yazmaması canımı yaktı, ama Lady Gaga'nın "Kariyeriniz bir sabah uyandığınızda sizi sevmediğini asla söylemeyecek" sözünü hatırlayıp, yoluma daha sıkı sıkı tutundum. 30 yaşın verdiği zorunlu bir olgunlukla birlikte, tahammül sınırlarımız azalıyor. İnsanlara karşı daha az taha
Yorumlar
Yorum Gönder