Yıllardır yürümekten çekindiğim yoldan yürümeğe karar verdim.
Yol iyice değişmiş gibi geldi ilk başta delice yürüyordum.
Ağaçlar,çiçekler,yol kenarındaki terk edilmiş duraklar...
Güneş yolumu aydınlatmakla kalmıyor aynı zamanda içimide ısıdıyordu.
Birden hiç farkında olmadan birşey çıkı verdi karşıma.
Kocamandı,dünyayı yok edecek büyüklükteydi ilk önce çok korktum bu şey nedir diye
Başımı kaldırıp baktığımda karşımdaki kocaman şeyin adı Aşktı.
Unutmuştum nasıl birşey olduğunu Şaşkınlığımı gizleyemedim ve aptal gibi hissettim.
O kocaman aşk karşıma çıktığında sarhoş gibi hissettim kendimi.
Güneşle birlilkte kahkalarımıza ağaçlar,çiceklerde eşlik ediyordu.
Çok geçmeden birden bulutlar geliverdi ve sağnak yağmur başladı.
Aşk birden bire yok oldu karşımdan tüm ışıldısıyla gitti.
Ardında güzel bir his bıraktı o kadar .
Güneş tüm gücüyle savaştı bulutlarla aralarından sıyrılıp çıktı
Beni aradı gözleri iyimiyim diye kontrol etti
Biraz ıslanmıştım o kadar ama aşkı gördüğüm için mutluydum.
Aşk yine gitmişti çünkü aşkı kirletmiştik biz çoktan. Gerçek aşkın katilleriyiz hepimiz.
Sadece kısa zamanlı gelip bir hissettirecek artık,Yaralı yalan aşklara alışmalıydık artık.
Yine inatçlığım tutmuştu Güneş geri dönüp beni vazgeçirmesi için birden bulutlardan yardım istedi
Kendince o da haklıydı yanmamı istemedi yine...
Benim inatçlığım tutmuştu bir kere devam edecektim yürümeye.
Ve şimdi yürüyorum yolda bu kez oyunun kurallarını bilerek,gerçek aşkın artık gelmeyeceğini bilerek.
Arada sırada olsada aşkın ziyarete geleceğini bilerek.
Yorumlar
Yorum Gönder