Ben bir ağacım.Yorgun,yalnız ve bir gözü toprağa bakan bir ağaç.Ağaç deyip geçmek bazılarına göre çok kolaydır.İnan bana ağaç olmak hiç kolay değildir.Misafirlerim geldiğinde onlara serin gölgemi sunarım,misafir kuşlar dallarıma konar,onlara yuva olurum.Kuvvetli bir rüzgar eserde dallarım buna dayanamaz diye ödüm kopar.Bazen yanımdan geçenlerle uzaklardaki dostlarıma selamlar yolladım en çok ormanda bir arada olurum dostlarımla mevsimler gelip geçer hep biz birbirimize destek olur koruruz şiddetli rüzgarlardan,yağmurlardan,soğuklardan.Biz tek başımıza kocaman bir orman da birbirimize yetiyorken hepimizin içinde en büyük korkularımız vardır.Bir gün gelip belimize bir balta vuracaklar yada başımızdan aşağı bir teneke benzini boca edecekler...Bu korkular yetmiyormuş gibi dostlarımda zamanla kuruyup gittiğinde yalnızlığımla başbaşa kaldım.Biliyorum bu duygu siz insanlar içinde acı verici...Çok ünlüyüm ben sizin dünyanızda her mevsimde farklı güzelliklerimi fotoğraflayanlar oldu o kadar çok fotoğrafım var ki kim bilir kaç kişinin telefonlarında hikayelerinin parçalarıyım.İnsanlar,her türlünüzü gördük kollarım salıncak oldu minik yüreklerinize,sevginizi aşkınızı kazıdınız yüreğime hiç canım yanmamış gibi sakladım isimlerinizi gövdemde,yiyip içip çöplerini ayaklarıma bırakanlar arada sırada bizi düşünenlerde çıkıyorda etrafımızı temizliyorlardı.Sonra bir gün korktuğumuz başımıza geldi.En küçüklerimizden başladı kıyamet günümüz alevler hızlıca sarmaya başladı gövdelerimizi yüreğimiz yandı,dallarımız birer birer düştü kuşlar,tavşanlar çığlıklarıyla duyurmak istedi acılarımızı ama siz bizleri CANLI saymadınız.Hele o dallarımda yavrularını büyüten kuşları gözlerimin önünde dostlarımı kaybettim hiç birşey gelmiyordu elimden sonra o alevler ayaklarımdan yukarıya doğru benide sarmaya başladı nefes almakda zorluk çekiyordum.Kim suçluydu bu hikayede ben sadece toprağında kök salmış bir ağacdım.Toprağıma ihanet eden ben miydim ? Sizlere kağıt kalem olan dostlarım onlara ne olacakdı.Yüreğime yaklaşmıştı artık alevler dayanacak gücüm kalmamıştı.Artık serin gölgemi dostlarımın külleri sarmıştı.Ölüyordum hemde hiç bir neden yokken evim yurdum dostlarım hepsi birer birer gözlerimin önünde gidiyordu.Sende benim gibi kök salmış olsaydın bunun ne anlama geldiğini zorlanmadan anlardın.Ben bugün öldüm.
Ne olduğunu anlamadan geçen koca bir 365 gün... Belki dünya insan olsaydı, "Yine geldim amaçsız bir dönüş" diye fısıldayabilirdi. Bizde yeni umutlarla toz pembe birkaç saat yaşayalım diye, yemeler içmeler, birkaç havalı story atmak için girdiğimiz bir savaşın içindeyiz. Hayallerimizi dövizin hızına kaptırmışız. Belki yetişebiliriz, belki ucundan yakalayabiliriz. Geçtiğimiz yıl, çok fazla başkaları adına utandığımız, insanlığımızı sorguladığımız bir yıl oldu. Yorucu ve yıpratıcıydı, fakat aynı zamanda ışıklı dört mevsimi de hissettirdi bize. Kendi savaşımın içinde bir adım daha ileriye gittiğim bir yıldı. Çok şey değiştirebildim mi hayatımda? Bazen evet, bazen hayır. Hoşlandığım çocuğun bana yazmaması canımı yaktı, ama Lady Gaga'nın "Kariyeriniz bir sabah uyandığınızda sizi sevmediğini asla söylemeyecek" sözünü hatırlayıp, yoluma daha sıkı sıkı tutundum. 30 yaşın verdiği zorunlu bir olgunlukla birlikte, tahammül sınırlarımız azalıyor. İnsanlara karşı daha az taha
Yorumlar
Yorum Gönder